Van 15 t/m 19 juli

15-7-2011: Byrkjelo – Nordfjordeid (97 km).

Wat een teleurstelling. Plotseling een bordje dat de camping nog maar 500 meter is. Ik ging er – op grond van de verschillende afstandsvermeldingen – vanuit dat ie nog minstens 4 kilometer verder was. Had ik vandaag – en waarschijnlijk voor de enige keer – de 100 kilometergrens bereikt. Gaat dus niet door.
Het weer vandaag viel ontzettend mee. Het begon weliswaar met veel sluierbewolking, maar in de loop van de dag nam de bewolking niet toe, maar af. Ik zit nu in mijn tent dit verslag te maken, terwijl ik buiten een stralende zon en blauwe hemel zie. Als ik buiten ga zitten, kan ik mijn scherm niet lezen. Ik heb inmiddels geconstateerd dat hier geen internetverbinding aanwezig is. Ik kan dus niet zien of de weersverwachting voor morgen (regen) veranderd is en ook geen dingen opzoeken die ik i.v.m. mijn route van morgen wil weten. Ik sluit dit verslag dus voorlopig af en ga lekker nog even van de zon genieten.
Het is inmiddels 21.00 uur en de zon schijnt nog steeds. Toch maar weer even in de tent gekropen. De dag zou dus beginnen met een flinke klim (tot 640 meter), hoewel ik vond dat hij wel meeviel. Ik denk dat de klim van de andere kant zwaarder was. Om 10.20 uur was ik weer op 0-niveau aan het Nordfjord. Aangezien ik nog niet ontbeten had, ging ik een Kafetaria binnen en bestelde een sandwich met zalm en garnalen. Zeer verontschuldigend zij de dame achter de balie, dat ze het nog wel even klaar moest maken, want ze gingen pas om 11 uur open. Vijf minuten later kreeg ik mijn sandwich geserveerd. Dat is volgens mij typisch Noors. Geen formeel gedoe van wij zijn nog niet open.
Na het lekkere ontbijt ging het langs het Nordfjord naar Stryn. Halverwege had ik bijna mijn tiental herhalingscurssussen BHV mogen benutten. Er was ineens allemaal consternatie op de weg. Auto's met knipperlichten. Iemand die met een gevarendriehoek liep. Toen zag ik aan de overkant van de weg in een iets lager gelegen tuin iemand liggen met twee mannen ernaast. De een stopte net met beademen en de ander begon met hartmassage. Mijn eerste reactie was: laat ik maar doorfietsen, want ze zijn al met z'n tweeen. Daarna wilde ik toch stoppen om het zonodig over te kunnen nemen. Het zou hier wel eens lang kunnen gaan duren voor de ambulance kwam. Toen ik net om wilde keren, zag ik in de verte de blauwe zwaailichten van de ambulance. Dus ben ik maar doorgereden. Ik kan niet zeggen dat het mij spijt dat ik deze beker aan mij voorbij mocht laten gaan.
In Stryn voor de supermarkt kwam ik twee Polen op de fiets tegen. Zij gingen ook naar het Noorden, maar net in een andere richting dan ik. Zij gingen naar het oosten de bergen in en – je raad het al – ik ga naar het westen in de richting van de kust.
De laatste 20 kilometer gingen langs de zuidoever van het Horindalmeer. Na een tijdje kwam ik bij een tunnel van 118 meter. Er was een onverhard pad langs maar ik dacht: zo'n korte tunnel kan wel even. Bij het begin van de tunnel kon ik het einde nog niet zien, dus – voor de zekerheid – toch maar even afgestapt om mijn voor- en achterlicht aan te doen. In de tunnel kwam het verwachtte snelle einde maar niet. Integendeel de tunnel duurde en duurde maar. Toen ik eindelijk uit de tunnel was, toch maar even op het bord aan de andere kant gekeken. Inderdaad ik had een eentje over het hoofd gezien. Daarna kwamen nog 3 tunnels (1300, 600 en 200 meter). Hoewel ik nog steeds geen fan ben van het fietsen in tunnels, had ik na een lange dag ook weinig zin in slechte onverharde paadjes. Dus toch maar de tunnels genomen.

16-7-2011: Nordfjordeid – Aram (wildkamperen) (96km)

Vandaag is het er dan toch van gekomen. Wildkamperen.
De dag begon met nog 8 kilometer langs het Horindalmeer. Na een ontbijt in Nordfjordeid ging het verder langs het Nordfjord. Omstreeks twaalven moest ik afbuigen naar het noorden en dat betekende weer een klim. Op dat punt ontmoette ik een fietsende Noor. Hij had wel wat bagage, maar niet veel. Hij zou de rode draad van de dag worden. We wisselde wat informatie uit tijdens het fietsen, maar al snel begon de klim en fietste hij langzaam van mij weg. Ik fietste in mijn eigen tempo naar boven. Vlak na het begin van afdaling was een eetgelegenheid en ik dacht de fiets van de Noor voor de deur te zien staan. Ik had geen zin om mijn lekkere afdaling te onderbreken en ging dus door. Mijn einddoel was eigenlijk Aheim, waar volgens mijn kaart een camping was. Maar nee dus. Er was een camping 15 kilometer uit de richting, maar bestudering van de kaart deed vermoeden dat de weg daarnaartoe zeer veel op en neer klimmen was. Navraag in Aheim bevestigde dat. Dus besloot ik van deze optie af te zien en maar in te calculeren dat het wildkamperen zou moeten worden. In Aheim proviand gekocht: pils, eten en een extra fles water.
Aangezien het nog vrij vroeg in de middag was, besloot ik voorlopig gewoon door te fietsen. Na enige tijd zag ik aan de overkant van de weg mijn Noor met twee andere fietsers. Hun nationaliteit weet ik niet, maar zij fietsten met grote rugzakken op. Mijn Noor stond op het punt om door te fietsen, dus ik ging met hem mee. Hij vertelde dat hij gehoord had dat er een hotel was in een plaatsje aan de overkant van de baai, waar we langs zouden komen. Daarna kwam er weer een klim en werd ik er weer uitgereden. Bij het hotel aangekomen, toch even nagevraagd. Kosten kamer (incl. ontbijt) 780 NOK. Ik vond dat wat te duur en besloot definitief te kiezen voor wildkamperen. Maar voorlopig bleef ik doorfietsen. Voor wildkamperen was het nog vroeg en bovendien fietste ik op een prachtige – vrijwel autoloze – weg. Ik heb het nog niet gezegd. In strijd met de laatste weersverwachtingen die ik had gezien, was het voor de vierde dag op een rij een stralende zonnige dag. Nadat ik inmiddels weer een tiental kilometers verder was gefietst, stond wederom ineens aan de overkant van de weg mijn Noor met iemand te praten. Hij vertelde dat hij gehoord had dat bij een winkel iets verderop mensen waren die kamers verhuurden. Aangezien ik nog best in was voor een betaalbare kamer, besloot ik met hem op zoek te gaan . Het iets verderop bleek uiteindelijk 2 kilometer en toen we er kwamen was de winkel gesloten. Aan overkant zaten mensen voor hun huis in het zonnetje. Mijn Noor ging uitgebreid met ze in gesprek. Toen het gesprek lang duurde besloot ik maar door te fietsen, zodat de Noor in zijn eentje wat meer kans zou maken.
Ik fietste weer een aantal kilometers verder en dacht uiteindelijk een mooie plek te zien om te kamperen. Een stuk weiland (dat te schuin was) en daarachter tamelijk vlak stuk met hoog gras tot aan het water. Ik vroeg aan de dichtstbijzijnde bewoner of ik daar mijn tent op mocht zetten en dat was goed. Toen ik bij het hoge gras kwam bleek daaronder een dikke zompige laag mos te zitten. Ik vond nog wel een stukje dat enigszins geschikt was om mijn tent op te zetten, maar niet zoals gehoopt vlak langs het water.
Nadat ik rustig mijn tent opgezet en mijn eerste pilsje gedronken heb, werp ik toevallig (?) een blik in de richting van de weg. Wie fietst daar voorbij: mijn Noor. Hij heeft mij ook gezien en wij zwaaien naar elkaar. Zal dat het laatste zijn wat ik van hem gezien heb?

17-7-2011: Aram – Runde (74 km).

Vanmorgen moest ik in Aram de ferry nemen. Hoewel het wat dichterbij bleek dan gedacht (2 km), was de eerste ferry net 10 minuten weg toen ik om 7.35 uur aankwam. De volgende ging om 9.00 uur. Tien kilometer verderop ging ook een ferry naar het eiland waar ik heen moest, dus ik besloot die te proberen. Deze ferry verbond hoofdwegen dus er was ook wat meer kans dat er bij de vertrek- of aankomstplaats iets eetbaars was te krijgen, want ik had nog niet ontbeten. De avond ervoor had ik geen zin om in het hoge gras te koken en mijn ontbijt opgegeten. Ontbijt was er niet, maar ik kon met de alternatieve ferry wel om 8.30 uur naar de overkant. Daar moest ik nog 4 kilometer fietsen naar mijn oorspronkelijk geplande aankomstplaats. Daar bleek ook niets te eten: 2 supermarkten op zondag dicht; twee eetgelegenheden pas 12.00 uur of later open.
Dan maar met een lege maag op weg naar Runde. Het begon weer met een stevige klim. Toen ik bijna boven was, kwam ik langs een picknick-plaats waar een toeristische kaart van de omgeving hing. Terwijl ik deze aan het bestuderen was om te kijken bij welke twee mogelijke routes naar Runde ik het meeste kans had wat te eten te vinden. Ineens schrok ik me dood van een schreeuw achter me. Het was mijn Noor. Hij had reeds de vorige dag – na 2 uur wachten – de ferry genomen en in de aankomstplaats een hotel gevonden. Daarna scheiden onze wegen, want we gingen een andere richting uit.
Ik ging langs een mooie kustweg van het eiland Gurskoya richting Runde. Het weer was vandaag wel ineens veel slechter. Het begin van de dag grauw met af en toe een druppeltje. Later werd het een vrijwel constante miezerregen. Het duurde uiteindelijk ruim 50 km voordat ik wat te eten kon krijgen en toen moest ik nog 20 minuten wachten, want ze gingen pas om 12.00 uur open.
Inmiddels ben ik op de camping in Runde, oftewel het vogeleiland. Ik voel me een beetje unheimisch, want ik wordt omringt door allemaal vogelaars en daar heb ik niet echt iets mee. Ik zit eigenlijk te hopen dat het nog droog wordt, want voor mijn goede fatsoen moet ik straks ook wel een wandeling maken langs de plaatsen waar de meeste vogels zitten. Ik ga nu eerst maar een pilsje drinken en daarna wat eten.
(Later) Het bleef de hele tijd regenen en ik kon mij er niet toe zetten om vogeltjes te gaan kijken. Misschien morgenochtend vroeg een uurtje en anders ga ik dit eiland verlaten zonder de papagaaiduiker en ongeveer 230 andere soorten vogels gezien te hebben.

18-7-2011: Runde – Alesund (73 km)

Vanmorgen ik omstreeks 5.15 uur wakker. In plaats van me om te draaien ben ik opgestaan . T oen ik uit de tent kwam, bleek dat ik de zonsopkomst al gemist had. Om 5.45 uur begon ik met mijn vogeltjeswandeling. Veel vogels heb ik niet gezien en of het bijzondere waren weet ik niet. Anderhalf uur later was ik terug op de camping. Net toen ik om 8 uur klaar was om te gaan fietsen, begon het te regenen. Meestal ga ik gewoon fietsen als het regent, maar nu besloot ik even af te wachten. Per slot van rekening was de weersvoorspelling geweest: geen regen. Terwijl ik in de keuken zat te lezen, vroeg een van de vele Nederlandse gasten mij of ik wachtte tot de receptie om 9 uur openging. Ik zei: Nee. om 9 uur ga ik fietsen of het droog is of niet. En, om 9 uur stopte het met regenen. Ik vertrok en al snel verdwenen ook de regenwolken om plaats te maken voor een stralend blauwe hemel.
Verder valt er niet zoveel te vermelden. Eerste fietste ik dezelfde laatste 20 km van gisteren in omgekeerde richting. Over 3 eilandjes die door – m.i. onnodig hoge – bruggen verfbonden waren. Daarna volgde een vrij drukke weg naar Hareid: de vertrekplaats van de ferry. Het voordeel van een ferry is dat je daarna de weg een flink stuk voor jezelf hebt (tot de volgende ferry komt). Tot slot moest nog met een voetgangersferry oversteken naar Alesund. Alesund is bekend omdat het in 1904 voor een groot deel verbrand is en daarna weer opgebouwd in Jugendstil. Daarom heb ik besloten om hier eindelijk een rustdag te houden.

19-7-2011: Alesund (7 km)

Vanmorgen heb ik een wandeling door Alesund gemaakt en het Jugendstil-museum bezocht. Verder heb ik het KUBE-museum bezocht, want daar was een tentoonstelling over architektuur met hout. Tussendoor heb ik ook nog een boekwinkel gevonden die engelse pocket had, want mijn Ludlum is bijna uit,. Het leek mij wel toepasselijk om te kiezen voor een Noorse schrijver. En bij een apotheek heb ik eindelijk likdoornpleisters gevonden tegen de likdoorn op mijn kleine teen, waar ik al weken last van heb.
Inmiddels ben ik terug op de camping en wacht tot de wasmachine vrij is, zodat ik een was kan draaien.

Folto's deel 5: https://picasaweb.google.com/Gerd.Caarls/ZuidNoorwegen2011Deel5?authkey=Gv1sRgCMWela2Pofv3MA#