Van 6 tot 9 juli

6-7-2011: Norheimsund – Ovre Eidfjord (74 km)

Het weer viel ontzettend mee vandaag. Het gaat wel veel over het weer op dit weblog. Maar ja, als je fietst en kampeert is het weer belangrijk, zeker in Noorwegen. De hele ochtend was het heel aardig weer,. 's Middags werd het wat dreigender. Af en toe vielen er wat druppels, maar voordat ik mijn regenjas aan had gedaan, stopte het alweer. Lange tijd leek het droog te blijven, maar 5 km voor de camping viel alsnog de stortbui. Hij duurde echter maar even.
Ook vandaag fietste ik het grootste deel van de dag langs het Hardangerfjord.
Morgen gaat het dan de echte Noorse bergen in. Ik heb eigenlijk niet zo'n idee wat me te wachten staat. De bergen hier zijn veel lager dan ik Canada, maar dat is niet zo belangrijk. Veel belangrijker is of er sprake is van een mooie geleidelijke klim, of van veel op en neer met steilere klimmen. Dat laatste breekt mij meestal op. Ik zal wel zien. Ik heb in ieder geval eten (brood, pindakaas en blikjes witte bonen in tomatensaus, want ik heb nog geen brander) ingeslagen om minstens 1 nacht wild te kamperen, want campings zijn er niet.

7-7-2011: Ovre Eidfjord – Haugastol(62 km).

Ik wist het al. Het begon vanmorgen met flink klimmen. Vrij vroeg opgestaan en om 8.00 uur op de fiets. De eerste kilometers ging het flink omhoog, maar het lukt me nog fietsend. Om me op te beuren kwam er nog even een regenbui naar beneden. Toen mochten de automobilisten een serie lange tunnels in, maar ik niet. Ik moest over de vroegere weg: lekker stijl en natuurlijk niet meer onderhouden. Veel gelopen. Ik had mij voorgenomen om zolang mogelijke niet op mijn horloge te kijken naar de bereikte hoogte. Even na tienen bereikte het het gedeelte waar ook de tunnels beeindigd waren. Er was daar een grote waterval en dus een toeristische trekpleister. Tegelijkertijd met mij reed een toeristenbus het parkeerterrein op. Er was ook een kafetaria en ik zat dus al gauw aan de warme sjokolade. Buiten kon ik zien dat het landschap veranderd was. Geen steile rotswanden meer, maar een hoogvlakte met glooiende bergen. Dus eindelijk maar eens op mijn horloge gekeken: 650 meter. IK was op 50 meter begonnen, dus dat viel wel mee. 600 meter klimmen is niet niks.
Daarna ging het dus verder over de glooiende beklimmingen. Ik heb niet veel meer gelopen, maar het klimmen bleef maar voortduren. Keer op keer zag ik weer in de verte een bocht, waarvan ik dacht: daar zal het wel gaan dalen. Maar nee, uiteindelijk bleek ik nog tot 1340 meter te moeten klimmen. Daarna ging het iets naar beneden en bleef de weg lange tijd op en neer gaan tussen 1100 en 1200 meter.
Aangekomen in Haugastol – het plaatsje waar de Rallarvegen begint – bleek er een soort hostel te zijn met ook betaalbare dorms (25 euro inclusief ontbijt). Na een zware kille dag toch maar gekozen voor de warmte. Dus (nog) niet wildkamperen. De dorm heb ik tot nu toe alleen. Wie weet?
Morgen fiets ik dus de Rallarvegen naar Flam. Daar moet ik kiezen. Nog zo'n zware klimdag als vandaag en dan meer het binnenland (de bergen) in. Of, een stukje met de trein, en dan de rest van de Rallarvegen naar Voss. Vandaar ligt dan een route voor de hand die meer langs de fjorden en de kust gaat. Heb ik morgen overdag wat om over na te denken.

8-7-2-11: Haugastol – Flam (83 km).

Vandaag dus de Rallarvegen. Het begon heel mooi. Het eerste stuk ging naar Finse (27 km). De zon scheen en doordat het ook vaak windstil was, was het mogelijk prachtige plaatjes te schieten van bergen weerspiegeld in de vele meren.
Ik wist al dat het na Finse zwaarder zou worden omdat er nog wat stukken waren met sneeuw op het pad. Vlak voor Finse kwam een engels-sprekende fietser met bagage mij tegemoet. Toen hij hoorde dat ik naar Flam wilde, zei hij dat het onmogelijk was. Hij had het gisteren geprobeerd en was teruggekeerd om uiteindelijk in het hotel in Finse te overnachten. In het hotel had hij gehoord dat ook anderen waren teruggekeerd, zelfs mountainbikers zonder bagage. Omdat Finse vlakbij was ben ik toch even doorgefietst. In Finse heb ik rondgevraagd bij het hotel en bij de fietsverhuurder. De algemene reactie was dat het niet makkelijk, maar wel mogelijk was. Dus heb ik het toch maar geprobeerd. Na het eerste stuk sneeuw (afstappen en fiets door de sneeuw duwen), kwam ik een stel duitsers (met bagage) tegen. Zij waren van de andere kant gekomen en ook zij vertelde dat het mogelijk was. Er zou alleen een stuk komen, waarbij het nodig was bagage en fiets apart over de sneeuwheuvel te tillen. Uiteindelijk waren er een stuk of 18 stukken waar er nog sneeuw op het pad lag. In twee gevallen vond ik het veiliger om drie keer te lopen om mijn bagage en fiets apart over de sneeuw te helpen. Zwaar, maar de prachtige omgeving maakte het zeker de moeite waard.
In de loop van de dag diende zich echter een probleem aan. Mijn fiets begon een raar luid zoemend geluid te maken. Ik dacht eerst natuurlijk dat er iets aanliep. Remmen nagekeken, fietstassen nagekeken, niets gevonden. Het zoemende bijengeluid bleek steeds meer gepaard te gaan met een trilling die door mijn hele fiets gi ng. Ik weet het nog niet zeker, maar begin steeds meer te vermoeden dat er iets mis met mijn Rohloff-versnellingsnaaf, hoewel het schakelen geen probleem geeft.
Verder werd het weer steeds slechter en begon het weer te regenen. Hoewel ik flink mocht dalen (Flam ligt op 0 meter), waren het veel hele slechte steenslag paden. Dus toch veel gelopen. Om 19.30 uur kwam ik – behoorlijk uitgeteld – in Flam aan. Net op tijd om nog pils te kunnen halen bij de Coop.
Nadat ik in de regen mijn tent had opgezet, kon ik het echt niet meer opbrengen om mijn fiets nader te onderzoeken. Bovendien bleek dat in dit toeristenoord de camping geen wifi heeft, dus kan ik ook geen advies vragen aan Eric, mijn fietsleverancier.
Deze camping had in de keuken alleen een magnetron en daar had ik niets aan. Dus het werd toch nog een wildkampeer-maaltijd: een worst van de Coop en twee blikjes witte bonen op tomatensaus (koiud). Dat ging er wel in. Want ik had sinds het ontbijt in Haugastol niets gegeten.

9-7-2011: Flam – Voss (0 km, trein)

Vanmorgen dan de spanning over de problemen met de fiets. Eerst maar even uitstellen: opstaan, tandenpoetsen, ontbijten (brood met pindakaas) Uiteindelijk kon ik er niet omheen om mijn fiets maar eens goed te bekijken. Wat bleek na enig onderzoek. Mijn achterbagagedrager was aan een kant helemaal los!! Beide bevestigingsboutjes waren verdwenen. Waarom dat zo'n raar zoemend geluid en de trilling veroorzaakte, is mij nog steeds niet duidelijk. Maar inderdaad nadat ik de bagagedrager weer goed had bevestigd, was het rare geluid weer verdwenen. Mijn opluchting had niet groter kunnen zijn.
Tijdens het proefritje kwam ik bij het station en ik besloot meteen even te kijken hoe het met de trein. Het plan was om was om met de trein van Flam naar Myrdal te gaan (een bijzonder treinritje dat stijgt van 0 tot 860 meter en dus een toeristische trekpleister). En dan moest ik in Myrdal overstappen op de trein naar Upsete (4 minuten), omdat er voor dat kleine stukje geen fietsroute was. Vanuit Upsete zou ik dan de rest van de Rallarvegen naar Voss kunnen fietsen. Op het station zag ik dat de trein om 9.45 uur ging en ik besloot meteen een kaartje te kopen. De niet zeer vlotte dame achter de kassa regelde al mijn kaartjes (sorry, nog een keer opnieuw), terwijl ik de klok zag tikken. Uiteindelijk had ik nog een half uur om naar de camping te racen; al mijn spullen in te pakken; mijn tent af te breken en terug te racen naar het station. Ik redde het met 3 minuten spelling. Terwijl ik nahijgent in de trein zat, verstreek de vertrektijd. Na een kwartiertje werd omgeroepen dat er vertraging was i.v.m. “power”-problemen. Uiteindelijk ruim 3 kwartier vertraging. Jullie begrijpen het al. Na een inderdaad mooi treinritje van een uur, bleek ik in Myrdal mijn trein naar Upsete gemist te hebben. De volgende (stop)trein naar Upsete ging om 14.45 uur. Terwijl ik mij zat af te vragen wat te doen, kwam er een trein binnen, die drie kwartier later (om 12.20 uur) naar Voss en Bergen zou vertrekken (maarniet in Upsete zou stoppen). Na enig delibreren besloot ik dus maar te kijken of ik met die trein naar Voss kon gaan. Ik ging op zoek naar de conducteur en vroeg hem of ik – met mijn fiets – meekon als ik bijbetaalde tot Voss. Geen probleem en ik hoefde niets bij te betalen, want het was niet mijn schuld dat de Flambahn vertraging had.

Foto's deel 3: https://picasaweb.google.com/Gerd.Caarls/ZuidNoorwegen2011Deel3?authkey=Gv1sRgCO69zo-NwrjZ5AE#