White Sands National Park

Bij Tourist Information in Alamogordo hadden ze me verteld dat in/bij White Sands NP niet gekampeerd kon worden. Dus ik was van plan onderweg - na 12 mijl - even vlug White Sands NP te bekijken en dan nog 52 mijl tegen de wind naar Las Cruses te fietsen. Gelukkig liep het anders. Tussen haakjes White Sands is een vrij groot gebied (40% National Park, 60% militair) met allemaal witte duinen en in de dalen daartussen enige spaarzame begroeiing. Anders dan de naam doet vermoeden is het geen zand, maar gips.
Nadat ik enkele mijlen door White Sands was gefietst, bekeek ik samen met het toegangskaartje de folder eens die ik in mijn handen gedrukt had gekregen. Daarin stond dat "primitive backcountry camping" in beperkte mate mogelijk was. Dat leek een mooie gelegenheid om eindelijk de rustdag te nemen die ik nog steeds achter was. Ik terug naar de ingang en vragen. Ja hoor kamperen was mogelijk en van de 10 beschikbare plaatsen waren er nog 8 vrij. Ik mocht kiezen en koos - achteraf gelukkig - de plaats die het dichtst lag bij het begin van het pad waaraan alle kampeerplekken lagen. Nadat ik nog wat gegeten had in het visitor's centrum, ging ik om 11 uur 's morgens op weg naar mijn kampeerplek. Dat was nog een redelijk eind en onderweg had ik weer eens een lekke
band. Nadat ik hem een keer opgepompt had haalde ik echter het parkeerterrein waar het pad naar de kamplekken begon. Ik dacht in eerste instantie wel met mijn fiets en al op weg te kunnen, maar het was al gauw duidelijk dat dat niet ging. Toen pakte ik vrij willekeurig mijn tent en nog wat spul mee en dacht wel in twee of drie keer alles over te brengen. Ook dat bleek tegen te vallen. Het was echt "backcountry camping". Lopen door de duinen naar mijn kampeerplek bleek een minuut of twintig te duren. Ik had het over een pad, maar dat was het niet echt. Er stond gewoon telkens op zichtafstand een paal waarop de richting van de volgende paal aangegeven was. Sporen daartussen waren er niet. Aangezien het fors waaide waren alle sporen in het zand binnen 5 minuten verdwenen. Onderweg kwam ik een andere kampeerder tegen die een hele grote plunjezak achter zich aan sleepte. Hij wist kennelijk wel dat het handig was om alles in een keer mee te nemen. Nadat mijn kampeerplek bereikt had, heb ik dus even uitgepiekert wat ik in ieder nog nodig zou hebben, zodanig dat ik de volgende ochtend maar een keer hoefde te lopen. Daarna ben ik dus nog een keer naar mijn fiets op en neer gegaan. Mijn fiets heb ik gewoon met de rest van mijn bagage (op slot) op het parkeerterrein achtergelaten.
Wederom op mijn kampeerplek aangekomen ging ik dus mijn tent opzetten. Het was een vrij groot dal ("mijn dal": andere kampeerplekken waren minstens een duin of meer verwijderd) en midden in stond met een paaltje aangegeven wat mijn kampeerplek was. Het waaide inmiddels vrij behoorlijk. Nadat mijn tent overeind stond en ik net de stormlijnen wilde gaan vastmaken, was het ineens woeps, weg tent. Voordat ik het wist rolde mijn mooie koepeltentje tientallen meters verder. Ik er achteraan, mijn tent over de eerste duin. Bovenop die duin gekomen zag ik mijn tentje nog net over de tweede duin verdwijnen. Ik erachteraan. Steeds langzamer want hardlopen door deze duinen was niet eenvoudig. Steeds ongeruster, zou ik mijn tent nog terugzien en zo ja, in wat voor toestand. Nadat ik over de derde duin was, zag ik een heel stuk naar links het geel van mijn tent. Hij was ergens achter blijven steken dus ik kan 'm rustig op gaan halen. Om een lang verhaal kort te maken. Een van de aluminiumstokken was gebogen, maar de tent was verder nog gewoon bruikbaar.
Daarna heb ik mijn tent nogmaals - met meer omzichtigheid - opgezet, maar dit keer zoveel mogelijk uit de wind net onderaan een duin.
In de loop van de middag ben ik nog een keer terug gegaan naar mijn fiets om de band te verwisselen (plakken had geen zin want ik wist dat het een piepklein gaatje was, dat ik zonder water niet zou vinden).
's Avonds was er de - door de parkrangers - voorspelde prachtige zonsondergang. Op weg naar het hoogste duin in de omgeving zag ik dat de verschillende kampeerplekken in mijn "buurt" allemaal bezet waren.
(wordt vervolgd, ik wordt uitgelogd)(het RV park heeft zomaar internet dus ik kan verder).
Het was niet alleen een hele mooie zonsondergang boven de verder gelegen bergen. Het was ook een heel leuk gezicht om - sommigen wat dichterbij, anderen veel verder weg - her en der groepjes van 1, 2 of 3 mensen te zien staan op de verschillende duinen allemaal kijkend naar de zonsondergang. Enerzijds was je alleen omdat jouw kampeerplek ruimschoots uit het zicht van andere mensen was, maar je wist toch dat anderen niet al te ver weg waren. Ik denk ook dat alle tien kampeerplaatsen uiteindelijk bezet waren.
Na de zonsondergang was het eten - vuur niet toegestaan dus koud uit een blikje - en daarna naar bed. Normaal gesproken is het in deze streken zo dat de wind 's avonds gaat liggen, maar zo niet deze dag. Tot minstens 2 uur bleef ik het klapperen van het tentdoek horen, zodat er van slapen niet zoveel kwam. Bovendien voelde je voortdurend dat er zand in je tent waaide, hoewel deze helemaal dicht was behoudens het horrengaas in de binnentent. De volgende ochtend bleek inderdaad dat alles in de tent ondereen witte laag zand lag.
Nadat het kamp opgebroken had en bij mijn fiets terugkwam, bleek de achterband weer leeg. Nadat ik hem opgepompt had, kon ik daarmee makkelijk het visitor's centrum bereiken. Daar - met behulp van het fonteintje in toilet beide binnenbanden geplakt. De buitenband aan een minitieus onderzoek onderworpen, maar geen zekere oorzaak gevonden. Het klinkt misschien niet allemaal zo, maar White Sands was voor mij een ervaring om niet te vergeten. Zo'n dag die een hele vakantie goed maakt.
Toen dus alsnog onderweg naar Las Cruses. Mijn hoop dat de wind overnacht gedraaid zou zijn, was deze keer illusior gebleken. Het eerste driekwart van de weg ging nog, maar toen moest ik een bergpas over. Op zich was deze niet eens zo hoog (5700 ft), maar de wind werd kennelijk in de smalle pas samengebald, zodat het een ware worsteling werd. Stukjes fietsend en stukken lopend wist ik uiteindelijk de top te bereiken. Bergaf ging het daarna wat beter naar Las Cruses.
Vandaag was het een dag met weinig bijzonderheden. Een rustige 100 km langs de Interstate 10. Hoewel, toch weer een lekke band en weer de achterband. Ik had mij voorgenomen om bij de volgende lekke band de voor- en achterband om te wisselen. Maar omdat ik langs de Interstate stond en onmiddelijk het gaatje en de oorzaak (een dun ijzerdraadje) gevonden had, toch nog maar even gewacht met wisselen.
Nog een laatste bijzonderheid vandaag: De kilometerteller van mijn Santos passeerde de 10.000 kilometergrens.
Sommige mensen vragen zich - als ze in de atlas kijken - misschien af: Wat doet Gerd op de Interstate 10? Hij zou toch min of meer schuin doorsteken richting Grand Canyon. Na de behoorlijke zware eerste weken heb ik besloten toch een wat "makkelijkere" route te kiezen. Richting Grand Canyon zou beteken: veel bergruggen en veel lange trajecten met weinig voorzieningen.
Ik heb besloten om nu toch eerst - min of meer - langs de Interstate 10 naar Tuscon te gaan. Daar zie ik wel verder. Als dat betekend dat ik de Grand Canyon voor een volgende keer moet laten liggen. Het zij zo, wie wat bewaard die heeft wat.
Gerd