Icefields Parkway
Door: Gerd
Blijf op de hoogte en volg Gerd
02 September 2010 | Canada, Jasper
Inmiddels ben ik dus op het noordelijkste puntje van mijn tocht: Jasper. Ik ben de Icefields Parkway nu van zuid naar noord gefietst. Het weer is niet opperbest geweest. Eergisteren viel het nog enigzins mee en was het het grooste deel van de dag niet zonnig, maar wel droog. Het begon echter wel heel nat en koud. Er viel zelfs even wat natte sneeuw (op 2030 m). Ik was zonder ontbijt vertrokken omdat er na ongeveer 20 km flink klimmen een resort met een restaurant zou zijn waar eten te krijgen was. Toen ik om 9.35 uur bij dat resort aankwam, werd mee meegedeeld dat het ontbijt van 8 tot 9 uur was. Na enig mopperen dat ik nat en koud was en op een ontbijt gerekend had, ging de serveerster het aan de chef vragen. Toen kon ik alsnog een ontbijt krijgen. Het werd wel mijn duurste ontbijt in Canada (C$ 21,=), maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat het ook het beste was.
Na het ontbijt was het nog een paar kilometer fietsen naar de hoogste pas: de Bow Pass van 2067 m. Daarna ging het naar beneden. Onderweg zijn er regelmatig uitkijkpunten naar gletschers, watervallen of meertjes. Maar los daarvan is het heel mooi fietsen met de hele tijd aan beide zijden hoge bergruggen met sneeuw en gletschers. Na een lange afdaling (wel af en toe op en neer) kwam ik op mijn geplande kampeerplaats bij Rampart Creek. De meeste kampeerplaatsen in de parken zijn tamalijk primitief: zog. droge oiletten en een drinkwaterpunt. Er is vaak wel een halfopen shelter waarin een houthaard staat die je aankan steken. In Rampart Creek ontmoette ik in de shelter een Amerikaans berkklimmersstel, waarmee ik aan de praat raakte. We maakte uiteindelijk zo'n halve afspraak dat we elkaar de volgende wellicht in Jonas Creek zouden zien.
De volgende dag (gisteren) was het eerst weer een heel eind klimmen naar de tweede hoge pas. Onderweg ben ik een tijdje opgefietst met een Amrikaan op een racefiets en met alleen een klein dagrugzakje. Ik dacht dat hij mij er makkelijk uit zou fietsen, maar uiteindelijk was ik eerder boven en daarna ben ik herm uit het oog verloren. Vlak na de Sunwapta Pass was een hele grote gletscher: Columbia Icefield, die bijna tot de weg kwam (vroeger kwam hij dat inderdaad). Ik kwam flink natgeregend aan, dus begon met in het cafetaria een grote warme chocomelk te drinken en een beetje op te drogen. Daarna ben ik even naar de voet van de gletscher gelopen. Je mocht er daar niet op. Er waren wel bussen die een eindje verderop de gletscher op gingen en daar mocht je dan rondlopen op de gletscher. Ik vond C$ 49,= echter een beetje veel voor zo'n uitstapje. Inmiddels was eindelijk de zon een beetje gaan schijnen, dus ik wilde snel in de cafetaria wat gaan eten en daarna verder fietsen. Toen ik bij het cafetaria kwam, was het inmiddels stampvol en dus besloot maar te vertrekken met een lege maag (s' ochtend had ik alleen zo'n pakje noodles gegeten, zoals Noor die vroeger altijd at).
Na een half uurtje afdalen sloeg het weer weer om. Het begon niet alleen te regenen, maar er stak ook een harde noordenwind op. Pal tegen dus. Terwijl ik licht zou moeten afdalen, voelde het veeleer alsof ik nog steeds aan het klimmen was. Ongeveer twee uur lang worstelde ik (met poncho aan) tegen de wind en regen in, voordat ik bij Jonas Creek aankwam. En daar werd ik met open armen ontvangen door het Amerikaanse stel. De haard in de shelter brandde al volop en om van binnen op te warmen kreeg ik een bourbon met gingerale aangeboden.
Ik moet af gaan ronden want de tijd is op. Ik vrees trouwens dat de foto's zullen moeten wachten tot ik terug ben, want dat lukt hier niet.
Na het ontbijt was het nog een paar kilometer fietsen naar de hoogste pas: de Bow Pass van 2067 m. Daarna ging het naar beneden. Onderweg zijn er regelmatig uitkijkpunten naar gletschers, watervallen of meertjes. Maar los daarvan is het heel mooi fietsen met de hele tijd aan beide zijden hoge bergruggen met sneeuw en gletschers. Na een lange afdaling (wel af en toe op en neer) kwam ik op mijn geplande kampeerplaats bij Rampart Creek. De meeste kampeerplaatsen in de parken zijn tamalijk primitief: zog. droge oiletten en een drinkwaterpunt. Er is vaak wel een halfopen shelter waarin een houthaard staat die je aankan steken. In Rampart Creek ontmoette ik in de shelter een Amerikaans berkklimmersstel, waarmee ik aan de praat raakte. We maakte uiteindelijk zo'n halve afspraak dat we elkaar de volgende wellicht in Jonas Creek zouden zien.
De volgende dag (gisteren) was het eerst weer een heel eind klimmen naar de tweede hoge pas. Onderweg ben ik een tijdje opgefietst met een Amrikaan op een racefiets en met alleen een klein dagrugzakje. Ik dacht dat hij mij er makkelijk uit zou fietsen, maar uiteindelijk was ik eerder boven en daarna ben ik herm uit het oog verloren. Vlak na de Sunwapta Pass was een hele grote gletscher: Columbia Icefield, die bijna tot de weg kwam (vroeger kwam hij dat inderdaad). Ik kwam flink natgeregend aan, dus begon met in het cafetaria een grote warme chocomelk te drinken en een beetje op te drogen. Daarna ben ik even naar de voet van de gletscher gelopen. Je mocht er daar niet op. Er waren wel bussen die een eindje verderop de gletscher op gingen en daar mocht je dan rondlopen op de gletscher. Ik vond C$ 49,= echter een beetje veel voor zo'n uitstapje. Inmiddels was eindelijk de zon een beetje gaan schijnen, dus ik wilde snel in de cafetaria wat gaan eten en daarna verder fietsen. Toen ik bij het cafetaria kwam, was het inmiddels stampvol en dus besloot maar te vertrekken met een lege maag (s' ochtend had ik alleen zo'n pakje noodles gegeten, zoals Noor die vroeger altijd at).
Na een half uurtje afdalen sloeg het weer weer om. Het begon niet alleen te regenen, maar er stak ook een harde noordenwind op. Pal tegen dus. Terwijl ik licht zou moeten afdalen, voelde het veeleer alsof ik nog steeds aan het klimmen was. Ongeveer twee uur lang worstelde ik (met poncho aan) tegen de wind en regen in, voordat ik bij Jonas Creek aankwam. En daar werd ik met open armen ontvangen door het Amerikaanse stel. De haard in de shelter brandde al volop en om van binnen op te warmen kreeg ik een bourbon met gingerale aangeboden.
Ik moet af gaan ronden want de tijd is op. Ik vrees trouwens dat de foto's zullen moeten wachten tot ik terug ben, want dat lukt hier niet.
-
02 September 2010 - 22:13
André:
mooie verhalen. ik heb een vraag: weet jij hoe ik aan het inlognummer kan komen voor onze draadloze internet-verbinding. mijn notebook is kapot en ga morgen een nieuwe computer kopen. ik hoop dat jij mij kan helpen aan het nummer of code of zoiets, dan kan ik op internet. q kan ik het niet vragen, want ook zij is op vkantie. -
02 September 2010 - 22:35
Gerd:
Andre: In de hoek achter mijn bureau hangt aan de muur een zwart kastje (het modem). Je kunt het van de muur halen door het iets omhoog te trekken. Op de achterkant staat een nummer en daarmee zou het moeten lukken. -
03 September 2010 - 05:50
Piet Hopman:
hallo gert.
jammer dat je zoveel regen heb.ik heb je nog niet over je fiets gehoord,die houd het goed denk.gert plezier nog.. groet piet... -
03 September 2010 - 09:01
Jettie:
Nou, ik dacht dat wij het hier somber hadden met hier en daar een bui - het kan dus nog veel erger. Maar zo'n ontvangst als in Jonas Creek is natuurlijk wel extra hartverwarmend als je het "verdiend hebt". Goeie tocht verder.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
