... komt zonneschijn

We waren dus gebleven bij donderdag. Toen regende het. En het bleef regenen: bijna de hele dag en nacht. Het haalde de volgende dag ook de voorpagina van de kranten, want in plaatsjes in de buurt waren flinke overstromingen geweest. Vrijdag leek lange tijd een fijne fietsdag te worden. Het was dreigend, maar bleef droog. Het was een lekkere tocht langs rustige weggetjes. De tot voor kort kabbelende beekjes, waren nu woeste bergstroompjes. Het geluid van zingende en kwetterende vogels werd overstemd door voortdurende concerten van kikkers en padden. Het leek ineens wel of er hier een ware kikker-invasie had plaatsgevonden. Om een uur of drie 's middags gedacht daarboven kennelijk iemand dat hij wat vergeten was en om het in te halen, kwam het echt met gigantische hoeveelheden naar beneden. Er was natuurlijk geen schuilgelegenheid in de buurt en ik was al gauw doorweekt. Uiteindelijk kwam ik om vijf uur bij het kampeerterrein van de Booti Booti Nationaal Park waar ik wilde overnachten. Bij het rangerskantoor, waar ik mij aan moest melden waren zo wel enigzins verbaasd, want zo hadden vast geen kampeerders meer verwacht. Ik stond ook alleen op het terrein.
Gisteren viel het mij. Het was wel dreigend, maar er vielen maar een paar druppels. Het groot deel van de dag fietste ik langs de Pacific Hwy. 's Avonds stond ik weer op een gewoon Caravan Park, zodat ik de hoognodige was kon doen (Caravan Parks hebben vrijwel altijd wasmachines en drogers).
Vandaag schijnt de zon, maar ja het is ook zondag. Ik ga zo even wat lunchen en dan fiets ik weer verder.
Gerd