op weg naar Manila

Gisteren en eergisteren ben ik langs de westkust van eiland Samar gefietst. Oorspronkelijk was ik van plan gedeeltelijk de oostkust te fietsen en om dan halverwege over te steken naar de westkust. Daar heb ik toch maar vanaf gezien omdat het wat teveel klimwerk was. Klimmen gaat nog wel als het voor tienen is, maar op het heetst van de dag nekt het me echt. Gisteren was een hele mooie route langs de kust met regelmatig mooie uitzichten over fantastische baaien en voor de kust gelegen eilanden.
Nadat ik gisterenmiddag met de ferry was overgestoken, moest ik nog snel voor het donker een hotelletje vinden. Dat heb ik geweten. Bij het enige hotelletje dat ik zo gauw kon vinden, kreeg ik te horen dat er geen elektra was. Ik dacht nog even dat het een tijdelijk stroomuitval van de hele wijk was (dat gebeurt wel vaker), maar dat bleek niet het geval. Ik werd door de vrouw des huizes naar een op zich heel mooie en ruime kamer geleid. Ze vroeg 500 peso (10 euro) en zei dat ze de generator aan konden zetten als ik 1000 peso extra wilde betalen. Nu dat laatste wilde ik zeker niet (naar achteraf bleek maar goed) en ik mopperde dat ik 500 wel erg veel vond voor een kamer zonder elektra. Toen maakte ze er 400 peso van (achteraf eigenlijk nog teveel). Nadat ik mijn bagage naar boven had gesjouwd, ging ik naar de wc. Toen bleek dat ik niet kon doortrekken. Op zich niets bijzonders hier, maar dan staat er normaliter wel een emmer klaar om te gebruiken. Ik probeer even de kraan van de wastafel: niets, de douche: niets. Ik weer naar beneden om te klagen dat er geen water was. Kennelijk was ook het water in het hotel afgesloten. Maar haar man had beneden een bedrijfje waar hij water oppompte met een elektrische pomp en in grote jerrycans verkocht. Hij zou zorgen dat ik er water naar mijn kamer gebracht werd. Voor het oppompen van het water moest natuurlijk wel de generator aan en die bleef daarna enkele uren aan. De man had kennelijk zijn hulpjes opgescharreld die waren gewoon aan het werk gezet om enkele uren jerrycans te vullen.
Niet dat ik er nou zoveel mee opschoot dat er elektra was. Op mijn kamer stond een hele mooie televisie, maar de kabelaansluiting was kennelijk nog niet verzorgd of afgesloten. De airco op mijn kamer wertkte ook niet. En in de douche was nog de ultieme luxe: een warmwaterinstallatie, die natuurlijk ook niet werkte. Kortom het was mijn meest luxe kamer, alleen niets werkte.
Hier in Sorsogon arriveerde ik al omstreeks 12 uur, maar de volgende plaats met overnachtingsmogelijkheid op mijn route is ruim 60 km verder, dus ik vond het mooi geweest. Dat geeft mij mooi de gelegenheid voor een rotklusje: mijn - hopelijk laatste - handwasje. Dat mis ik hier wel. In Australie en Amerika gingen er nooit meer dan een dag of 3 a 4 voorbij zonderdat ik kon beschikken over wasmachines en drogers. Hier kan je soms wel regelen dat de was gedaan wordt, maar dat duurt dan 2 tot 3 dagen. Zolang blijf ik nooit op een plaats.
Inmiddels ben ik weer op het hoofdeiland Luzon. Naar het zich nu laat aanzien zal ik het laatste stuk naar Manila helemaal met de fiets afleggen. Als ik nog een dag of 3 in Manila wil zijn, heb ik daarvoor dus nog precies een week. We will see!
Gerd