Weer een rustdag

Ik had gepland om de afstand van Naval op Biliran naar hier (ruim 120 km) in twee dagen te fietsen, maar gisteren lukte het me niet om een overnachtingsplaats te vinden. Overigens waren de eerste 40 kilometers van deze rit, dezelfde route omgekeerd als de laatste 40 kilometers die mij twee dagen eerder volledig afgemat hadden. Toen reed ik op het heetst van de dag en gisteren 's morgens vroeg. Ik zal niet zeggen dat het nu een makkie was, maar het verschil was wel heel groot.
In de plaats, waar ik had gehoopt te overnachten, werd ik verschillende keren van het kastje naar de muur gestuurd, maar uiteindelijk moest ik concluderen dat er niets was. In de tweede plaats hoorde ik ook in eerste instantie dat er niets was. Even verder kwam ik bij een gloednieuw marktgebouw met winkeltjes erbij. Ik hoopte daar iets te kunnen eten, maar dat bleek niet het geval. Maar een van de marktvrouwen beweerde dat er wel een lodginghouse in het plaatsje was. Ik ben toen toch maar dat plaatsje binnengegaan, want ik moest toch dringend iets eten. Een eethuisje gevonden en iets gegeten. Onderwijl vroeg ik aan de man van de eigenaresse of er een lodginghouse in het plaatsje was. Nee, dus. Maar toen bood hij aan dat hij eventueel kon vragen of ik in een vrije kamer in zijn vader's huis kon gebruiken. Terwijl ik zat te eten vertelde hij uitgebreid over zijn leven en kinderen. Hij had in zijn jeugd in het leger gezeten en daarna had hij ook nog enige jaren in Amerika gewerkt. Toen ik klaar was met eten, zei hij dat hij aan zijn zus ging vragen of ik in zijn vader's huis kon overnachten. Teruggekomen was hij een beetje vaag. Het kon wel, maar er was een probleem. Wat dat probleem was, was niet duidelijk. In mijn reisgids had ik gelezen dat Philippijnen het vaak moeilijk vinden om rechtstreeks nee te zeggen, omdat ze dat als gezichtsverlies ervaren. Ik heb toen maar gezegd, dat ik nog een half uur zou wachten en dan zou bekijken of ik voldoende was uitgerust om toch de laatste 40 kilometers naar Tacloban te fietsen. Dat heb ik gedaan.
Tien kilometer voor Tacloban kwam ik nog door Palo - waar een oorlogsmonument was dat ik wilde zien - maar ik was op dat moment te moe om de omweg te maken. Volgens mijn reisgids was in Palo een betaalbaar pension, maar er stond geen adres bij en navraag leverde niets op. Uiteindelijk ben ik dus doorgefietst.
Omdat ik dat oorlogsmonument in Palo toch graag wilde zien, heb ik maar besloten weer een rustdag te nemen. Men zal zich wel verbazen dat ik graag een oorlogsmonument wil zien, maar ik had foto's gezien en ik vond het een intrigerend monument. Het had namelijk niets van de typische oorlogsmonumenten. En hoewel heel realistisch, gaf het voor mijn gevoel een surrealistische weergave van de invasie. Het is namelijk een monument ter herdenking van de invasie van de Amerikaanse generaal MacArthur in de Filippijnen in 1944. Deze generaal was enkele jaren eerder door de Jappen verdreven en zou toen gezegd hebben: "I'll be back". Ik ben vanmorgen dus wezen kijken, maar ik kan de foto's die ik gemaakt heb nu niet plaatsen. Ik zal even kijken of ik een foto op internet kan vinden.
Gerd