Geen praatje meer

Inmiddels heb ik Boedapest verlaten. Na de eerste dag ben ik nog tweede dagen met een ov-dagkaartje door Boedapest gestruind. De eerste dag met name de must see-monumenten aan de Buda-kant bekeken. De tweede dag met name de rommelmarkt (geen must: ver buiten het centrum en veel te weinig bezoekers om gezellig te zijn) en de dierentuin (wel aardig) bezocht. Bovendien ben ik de tweede dag nog 's avonds naar de hooggelegen Burcht aan de Buda-kant geweest. Mooie foto's gemaakt van Boedapest "bij nacht". Het was uiteindelijk wel over elven voor ik terug was op de camping. Meestal maak ik het niet zo laat, maar het was de moeite waard.
Inmiddels ben ik sinds twee dagen onderweg naar Bratislava. Dankzij omrijden om mooie en verkeersluwe routes te vinden en tegenwind, haal ik het dus niet in twee dagen. Het worden er drie, maar dat is geen probleem. Tijd zat.
Het materiaal blijft een beetje tegenzitten deze reis. De teller van de gebroken spaken staat inmiddels op acht. Één van de (gelukkig) twee ingangen van mijn tent is inmiddels buiten dienst, omdat de rits kapot is. De ergste ramp was echter mijn gebroken bril. Ik heb wel een reserve bij mij, maar dat is een hele oude zonder leesbril-gedeelte. Ik dacht dat dat wel zou gaan, maar in de praktijk bleek het heel vervelend zonder leesbril. Tegen beter weten in ben ik in Boedapest bij een opticien gaan vragen of ze mijn bril konden repareren. Dat konden zij - zoals verwacht - niet. Maar ze hadden wel een andere oplossing. Ze hebben mijn glazen overgezet in een montuur, waar ze min of meer in passen. Kosten: ongeveer 15 euro. Tot nu toe werkt het. Als dat zo blijft, kom ik dus thuis met een nieuwe bril.
O, ja, over de titel. Zoals min of meer verwacht kom ik deze vakantie veel meer medevakantiefietsers tegen als tijdens mijn vorige fietsvakanties. In Roemenie waren het twee Engelsen op weg naar Constanta en een Duits stelletje op weg naar Istanboel. Op de camping in Timisoara stonden verder twee Nederlandse fietsers die elkaar via een advertentie in het blad De Wereldfietser hadden ontmoet. In het eerste deel van Hongarije was er een Nederlands stel dat bezig was aan een heuse wereldreis en nog een Duits stelletje. Inmiddels neemt het aantal dergelijke vormen aan (dat krijg je als je eigenwijs tegen de stroom infietst) dat ik niet meer iedere keer stop om een praatje te maken. Een zwaai en een groet en we fietsen verder.

Gerd