De eerste dagen

Langzamerhand gewoontegetrouw begonnen met het in elkaar zetten van mijn fiets op een vreemd vliegveld. Met veel bekijks natuurlijk. Daarna naar een hotelletje gefietst dat ik in mijn reisgids had gevonden. Mijn eerste confrontatie met het beruchte verkeer van Manila viel nog wel mee. Maar ja, het was ook ver buiten het centrum. Inmiddels heb ik gezien dat het verkeer in alle bevolkingsconcentraties druk en chaotisch is.
De volgende dag dan echt op weg. Ik had besloten om het bekijken van Manila pas aan het eind vasn mijn vakantie te doen en ben dus meteen Manila uitgereden in zuidelijke richting. Hoewel ik vrij zuidelijk in Manila begonnen was, duurde het een kilometer of dertig voordat het iets rustiger begon te worden. Mijn bedoeling was om de eerste paar dagen zoveel mogelijk langs de kust te fietsen om het klimmen zoveel mogelijk te vermijden. Volgens mijn kaart zou dat geen probleem moeten zijn. In de loop van de middag was ik een weg ingeslagen, waarvan de richtingaanwijzer verwees naar een plaats - althans dat dacht ik - die niet op mijn kaart stond. Bovendien ging het hier toch ineens behoorlijk omhoog tot uiteindelijk 300 m en weer naar beneden. Na 15 kilometer - waarin de hitte inmiddels zijn tol bij mij begon te eisen - stuitte ik opeens op een slagboom midden op de weg met twee bewakers. Rechts in diepte kon ik een baai zien met een strand en jachthaven. Het werd mij als snel duidelijk gemaakt: de laatste 15 kilometers waren de "oprit" geweest naar een duur resort. Ik was een beetje aan het eind van mijn latijn en ik zou het ook niet redden om voor donker die 15 kilometer terug te fietsen. Toen ik de bewakers vroeg wat een nachtje in dit resort zou kosten zeiden ze dat ze dat niet wisten, maar ze wilden wel een pasje uitschrijven, zodat ik naar beneden mocht om het te gaan vragen. Maar, daar had ik niet zo'n zin in omdat ik dat stuk naar beneden waarschijnlijk ook weer omhoog zou moeten. Tijdens de discussie die volgde kwam er een Jeepney langs met slechts een passagier. Ik vroeg de chauffeur of hij leeg terug zou gaan. Maar, nee hij was gecharterd om personeelsleden van het resort op te halen. Een Jeepney is het belangrijkste Filippijnse vervoermiddel. Van oorsprong waren het jeeps die tweedehands van het Amerikaanse leger waren gekocht. Inmiddels zijn ze veel langer - en kleurrijker - gemaakt, zodat er een man of 8 tot 10 achterin kunnen. In een lege Jeepney zou het dus ook geen probleem zijn om mijn fiets mee te nemen.
Nadat de Jeepney was doorgereden, waren de bewakers uiteindelijk bereid te bellen, wat een nacht in dit resort mij zou gaan kosten: 5000 peso (100 euro). Dat viel eigenlijk nog mee. Ik had op internet veel duurdere resorts gezien. Omdat ik terugfietsen echt niet zag zitten, besloot ik deze financiele tegenslag op mijn eerste dag toch maar voor lief te nemen. Dus naar beneden gefietst. Daar aangekomen stond de Jeepney er nog en de chauffeur sprak mij aan. Hij stelde voor om - nadat hij zijn personeelsritje had uitvoerd - terug te komen om mij op te pikken. Ik toch weer naar boven naar de slagboom - deels fietsend deels lopend. Onderweg werd ik gepasseerd door de volle Jeepney. Nadat ik boven bij de slagboom nog een uurtje gewacht had - het was inmiddels donker - kwam de Jeepney me oppikken en hij bracht mij naar een beach resort dat veel betaalbaarder was (700 peso).
De volgende dag was minder enerverend, maar het bleek wel dat mijn kaart niet klopte en dat ik toch het binnenland in moest om uiteindelijk weer bij de kust uit te komen. Flink klimmen dus tot 600 meter om uiteindelijk weer bij de kust uit te komen. En dat in die hitte. Daar heb ik het tot nu toe wel moeilijk mee. Hoewel de temperatuur normaal is voor de tijd van het jaar, ongeveer 30 graden. Het probleem is dat ik veel te kort slaap en ook grote moeite heb om eten binnen te krijgen. Vandaag ben ik al om 11 uur gestopt met fietsen. Ik hoop dat ik wat beter aan de hitte ga wennen, want anders zal ik mijn geplande reisschema behoorlijk in moeten korten.
Gerd